De albergue van Negreira

Wegens hevige regenval heb ik de afstand van Santiago naar Negreira, 22 kilometer, per bus afgelegd.
2€ is geen geld en ik wil niet door die regenstorm. Het is trouwens veel te laat om te voet te vertrekken.
Als ik in de albergue aankom is er geen enkel bed meer vrij. Er wordt me een matras toegewezen welke ik eventueel ergens kan neerleggen.
De albergue zit echter vol pelgrims, het lijkt meer op een busstation waar mensen wat doelloos rondlopen en wachten.
Wachten dus... tot iedereen gedaan heeft met eten en de tafels opzij geschoven kunnen worden.
Een hollands koppel, Hans en Marry, bieden me eten aan.
Het gebeurt dikwijls dat mensen die eten over hebben delen wat ze hebben met eenzaten zoals ik.
Dit is de echte pelgrimspirit.
Nadien komen er anderen binnen.
Ruth, een flink uit de kluiten gewassen Duitse vraagt me naar het waarom van mijn Camino.
Als ik het vertel wordt iedereen stil aan tafel.
Het was tot nu toe niet mijn gewoonte veel over mijn doel te zeggen tegen de andere pelgrims doch hier komt vanavond verandering in.
Veerle, een vlaams meisje begint te wenen. Ze vertelt me dat ze vorig jaar november haar dochtertje van vier verloor aan, jawel, een hersentumor. Net hetgeen papa ook overkwam.
Vandaar dus... niemand is hier zonder reden.
Flessen wijn worden gedeeld en er wordt nog wat gepraat.
Tafels worden opzij geschoven en matrassen op de grond gelegd.
Ik word tussen een muur en Jiri, een Tsjechische jongeman, gesardineerd.
Kan echter de slaap niet vatten. Ik hoor teveel geluiden rondom mij en voel me ietwat onbehaaglijk.
Op zo een kleine oppervlakte zoveel mensen bijeen leggen is niet gezond voor lichte slapers.
Rond 5 uur in de ochtend heb ik er genoeg van. Ik pak mijn spullen samen en verlaat de albergue van Negreira.