Het verhaal van de tuinman

...en zo ben ik dan gisteren van Santiago teruggereisd naar Léon. In zes uur dezelfde afstand afgelegd als te voet in twee weken. De bus volgde een eindje de Camino, weliswaar in tegengestelde richting.
Wel grappig om te kijken naar die zwoegende wandelaars met rugzakken en wandelstokken. Het lijkt wel een eindeloos aantal. Je kijkt even terug in de tijd als je die lange sliert pelgrims ziet.
Je denkt na over wat er allemaal in je gedachten opkwam tijdens die lange, eenzame tochten.
Zo heb ik onder het wandelen dikwijls gedacht aan vragen die achteraf komen als iemand overleden is. Hadden we niet beter dit gedaan ? Hadden we niet beter dat gedaan ? Hebben we wel de juiste beslissing op het juiste moment genomen ?
Mensen die al een dierbare verloren hebben zullen zich ongetwijfeld kunnen weervinden in dit soort uitspraken.
Alsof je met dat soort vragen hetgeen gebeurd is ongedaan kan maken en het verleden veranderen.
In dat opzicht heb ik troost ervaren in een Indisch verhaaltje uit een boek van Els dat ik onlangs las.
Het gaat zo :

Een tuinman snelt doodsbleek het huis van zijn meester binnen en vertelt hem dat hij in de achtertuin de Dood heeft ontmoet. Hij smeekt zijn meester hem zijn paard af te staan, zodat hij daarop kan vluchten naar de stad Isfahan, die op een dagreis afstand daar vandaan ligt.
De meester stemt toe en de tuinman rijdt in allerijl weg.
Nu loopt de meester zelf zijn tuin in en treft daar inderdaad de Dood aan.
"Waarom heb je mijn tuinman zo aan het schrikken gemaakt ?" vraagt hij aan de Dood.
Waarop deze antwoordt : "Ik wilde hem niet laten schrikken. Zelf was ik hoogst verwonderd, dat ik uw tuinman hier aantrof, terwijl ik de opdracht heb gekregen hem vanavond in Isfahan te gaan halen..."