Wat kosmische sympathie allemaal kan doen...

Halfzeven in de ochtend. Ik loop in het donker over een bospad. Bijna niets te zien en ik keer enkele malen op mijn stappen terug omdat ik de weg kwijt ben. Nu ben ik echt blij dat het licht wordt.
37 kilometer te stappen naar de volgende herberg, dit is geen onoverkomelijke opdracht.
Ware het niet dat Gordon, de storm die nu Galicia teistert, roet in het eten gooit.
Ik wandel heel de tijd alleen en het begint te regenen. Niet zomaar een buitje maar een echte regenstorm.
Overal takken op het pad en hier en daar omgewaaide bomen.
Op dit moment heb ik weinig meer opties dan door te stappen.
De elementen komen in alle hevigheid op me neer.
Dit is wat kosmische sympathie genoemd wordt.
Atmosferische omstandigheden die een afspiegeling zijn van de innerlijke gevoelswereld, soit, mijn innerlijke gevoelswereld dus. (Met dank aan muze voor de uitdrukking ;-)
9 uur wandelen in de regen. Op den duur is er niets meer droog.
Ik voel mij zo verzopen als een nat konijn.
Erger kan niet denk ik bij mezelf. Ik stap door met verstand op 0,000
Ik denk eraan om op te geven maar ik kan er moeilijk in the middle of nowhere de brui aan geven.
Dit is mentaal gezien de hardste trip van mijn Camino.
Aan alles komt een eind, aan alles komt een eind, aan alles komt een eind...
Dit gezegde spookt gans de tijd door mijn hoofd.
En inderdaad... plotseling is er dan een wegwijzer : albergue de peregrinos 1 kilometro.
Geweldig sympatiek moet de kosmos me wel vinden want als ik stop met stappen stopt het meteen ook met regenen.
De zon komt zelfs door de wolken, genoeg om kleren en schoenen op een wasdraad te laten drogen.
En ik heb een bed vandaag ! Wat een luxe.
Het leed van vandaag is snel vergeten. De hospitalero van dienst serveert soep met brood, geweldig.
Hoe een mens met zulk een simpele dingen zoals een dak boven je hoofd, een bed, soep en brood, toch zo gelukkig kan zijn na een dag van wreed afzien.
Morgen nog een dag wandelen en dan zal ik, als alles goed gaat, Finisterra bereiken.