De oceaan

Al vroeg vertrek ik vanuit Olveiroa. Het begin van de ochtend is veelbelovend, het regent namelijk niet !
Tussen 8 en 9 uur krijg ik zelfs een streepje zon te zien.
Algauw duikt ze achter een dik pak mist. Het motregent en het pad is nauwelijks te zien.
Ik blijf droog en dat is het belangrijkste.
Hier heeft het goed gebrandt, van het bos blijft niet veel meer over dan een naargeestige verzameling verbrande bomen, het lijken wel reusachtige naalden. Je kan het vuur nog ruiken.
Het gerucht doet de ronde dat de vuurhaarden in brand gestoken zijn om land te winnen. Wie zal het zeggen ? Weg is het bos in elk geval.
Op de berg boven het dorp Cee trekt de mist open en kan ik voor het eerst de Atlantische oceaan zien.
Dit maakt hevige gevoelens los. Ongeveer 400 kilometer heb ik nu gewandeld en de eerste aanblik op de zee is onvermijdelijk emotioneel.
Ik daal af en volg de Camino door Cee en Corcubion, het volgende dorp.
Hier zijn de gele pijltjes even verdwenen en wordt het zoeken naar de juiste weg.
Nog 15 kilometer van Finisterra verwijderd, ik vertraag het staptempo. Het lijkt wel of ik na die lange tijd wandelen niet op mijn bestemming wil geraken.
Langzaam maar zeker kom ik dichterbij.
In Finisterra vind ik de albergue en kom ik Veerle tegen, die ik in Negreira ontmoet heb.
Ze heeft een stukje de bus genomen de dag voordien wegens het slechte weer.
Ook het hollands koppel duikt plots terug op.
Na wat kleren gewassen te hebben maakt iedereen zich op om naar het nulpunt te gaan, het einde van de wereld. Het ligt op 4 kilometer van het dorp Finisterra.
Dit is het einde van de Camino de Santiago, van hieruit kan je enkel nog de oceaan overzwemmen als je nog wat verder wil.
De faro van Finisterra bevindt zich op een soort klif. De wolken hebben zich samengepakt, het weer ziet er niet erg veelbelovend uit. Even een fotootje genomen aan het 0.00 merkteken en verder doorstappen naar het vuurtorengebouw.
Ik heb het me lichtelijk anders voorgesteld. Ik had gedacht dat je gemakkelijk naar het water zou kunnen gaan maar dat blijkt een tegenvaller. Het water bevindt zich ongeveer een hondertal meter dieper naar beneden langs steile rotsen. Ik begin de afdaling naar beneden.
Helemaal zonder gevaar is het niet, anderen dalen ook af maar de meeste blijven halfweg steken.
Maar ja, wat wil je, ik heb hier een opdracht te vervullen, ik heb zo ver gelopen...
Uiteindelijk geraak ik tot het water, woeste golven kletsen over de rotsen.
Ik heb de as van papa meegebracht in een potje en verstrooi ze in een plas die voortdurend door het water overspoelt wordt.
Ondertussen begint de misthoorn van de vuurtoren te loeien want een dichte mist pakt de rots volledig in.
Een oorverdovend lawaai is het, zoiets heb ik nog nooit gehoord. De echo loeit secondenlang door over de oceaan.
Om de minuut herhaalt zich dit, het lijkt wel een laatste afscheidsgroet.
Ik klim langzaam terug naar boven en merk dat de misthoorn ongeveer iedereen van de rots verjaagd heeft.
Mijn opdracht is volbracht, ik bel naar mama en ga langzaam terug naar Finisterra terwijl het donker wordt
....
In het dorp. Enkele Tsjechen nodigen me uit om wat te gaan eten in de albergue. Ze maken een soort hartige pannenkoeken voor iedereen die er zin in heeft. Nadien gaan we met zijn allen op de dijk zitten en de ene fles wijn na de andere wordt gekraakt. Zowat iedereen wordt dronken.
Vladimir, een Tsjech van 60 danst met iedereen.
Ik zit er wat gelaten bij. Blij dat het allemaal achter de rug is maar moe.
De vuelta naar huis kan nu beginnen.