21 september, vandaag begint de herfst en dat is duidelijk merkbaar. De storm voor de kust van Galicia stuurt ontstuimig weer mijn richting uit. Het is nog donker als ik begin te lopen, zo donker dat ik mijn zaklamp moet bovenhalen om de gele pijlen te zien.
Ik wandel voorbij een kerkhof.
Het is keihard aan te waaien wanneer ik een eikenbos in loop. Veel takken zijn afgewaaid, sommige bomen ontworteld. Ik ben eerlijk gezegd blij dat het licht wordt maar veel verbetering brengt dat niet.
Het begint nu hard te regenen. De weer is slecht en de sfeer ronduit somber.
Ik wandel de hele ochtend bijna alleen. Waar zijn de andere wandelaars en fietsers ?
Af en toe stopt het met regenen maar wanneer ik mijn poncho opberg begint het steevast opnieuw, nice !
Geheel doorweekt kom ik na 29 kilometer aan in Santa Irene, een dorp met een albergue.
Zeer knus en welgekomen na zo een dag en alweer is de bijdrage hier donativo (je geeft wat je wilt of wat je hebt) zoals overal in Galicia.
Gauw mezelf gewassen en op zoek naar wat eten, meer heb ik aan deze dag niet gehad, in de regen lopen is niet fijn.
Hopelijk morgen beter.
1 comment:
Goh, steven... Het zal zeker en vast geen makkelijke tocht geweest zijn, dat meen ik toch te lezen in je verhaal. Er is het weer dat niet echt meezit en de zware last (letterlijk en figuurlijk) die op je schouders rust! Ik hoop dat je een stukje bevrijd terug kan komen, en dan bedoel ik dat in de meest gunstige zin van het woord... Ik weet dat het afscheid heel moeilijk was, maar je pa nu aan de wind, de zee en de natuur overdragen is een heel mooi symbool, een heel mooie en sterke manier (van jou) om los te laten wat je zo graag zag!
Je bent een straffe gast!
Liefs, Suzy
Post a Comment