23 September 2006

Santiago

Vandaag ongeveer 21 kilometer te doen tot Santiago, dat lijkt me haalbaar.
Ik heb ondertussen wel wat last van een blaar op mijn voet maar het is te doen om door te wandelen.
De rugzak ondertussen aangepast en goed bevonden.
Mijn wandeling vandaag gaat grotendeels door bos. Veel eucalyptusbomen en eikenbomen.
Het weer is wat verbeterd, er is niet zoveel regen meer.
De straat is nooit veraf, het geluid van het verkeer is constant hoorbaar.
Rond de middag begin ik Santiago te naderen. Ik passeer Monte de Gozo, een heuvel vanwaar je de kathedraal van Santiago kan zien. Er is ook een grote albergue waar ongeveer 1200 pelgrims kunnen slapen.
Veel heb ik hier niet verloren, nog slechts 5 kilometer ben ik van Santiago verwijderd dus loop ik door.
Ondertussen nog fotootje genomen van spaanse schoolmeisjes aan Santiago monument en zij ook fotootje van mij genomen, iedereen blij dus.
Bij het binnenwandelen van de stad word ik overvallen door verdriet. Ik denk veel aan mijn vader en de laatste maanden. In het biezonder aan het volgende voorval.
Een paar maanden voor zijn dood toen hij in de revalidatiekliniek lag kreeg hij plotseling enorm veel kaartjes waarin hem spoedig herstel gewenst werd door onbekende mensen.
Wij vonden dit een beetje raar, het waren werkelijk tientallen, misschien zelfs honderden kaartjes van mensen die we nog nooit gezien of gehoord hadden.
Toen bleek dat een neef van hem, Karel, een aankondiging in een of ander krantje geplaatst had met de vraag massaal kaartjes te versturen om hem aan te moedigen. Een biezonder mooi gebaar vond ik dat maar als ik er nu aan terugdenk heb ik het moeilijk.

1 comment:

Anonymous said...

Sterkte Steven!
Greet